Moja babcia wycierpiała już w życiu dostatecznie. Trudne dzieciństwo, trudna młodość, komunizm, tytaniczna praca i kilkoro dzieci. Nikt nie zasługuje na spokojną jesień życia tak, jak ona. Owszem, moja babcia jest nieco schorowana, ale do tej pory była dosyć aktywna. Na tyle aktywna, że mogła wsiąść w autobus i odwiedzić rodzinę; zrobić sobie samodzielnie małe zakupy, przejść się do kościoła i na spacer. W swoim życiu ciężko chorowała na płuca (z tego powodu nie mogła ukończyć wymarzonej szkoły), później miała problemy ze stawami. Ostatnio trafiła do szpitala, w którym została zarażona wirusowym zapaleniem wątroby. Bo personel medyczny nie zastosował wszystkich środków ostrożności, a uznali, że nie ma się po co wysilać, gdy mają do czynienia z 75-letnią kobietą. Oczywiście ta sprawa nie przejdzie bez echa i zakończy się pozwem, ale wyniszczająca choroba pozostanie. Cierpienia nie zrekompensuje żadne odszkodowanie od tych ścierw. Zwłaszcza, że moja babcia nie marzyła o pieniądzach, tylko o jednym: by mieć spokojną jesień życia, bez kolejnych uciążliwych dolegliwości.
